دیابت یک بیماری مزمن است که پیشگیری از عوارض حاد و نیز کاهش خطر عوارض مزمن آن، نیازمند مراقبت، حمایت و آموزش خود مدیریتی پیوسته بیمار است. فرآیند های پاتوژنیک چندی در ایجاد دیابت دخالت دارند. طیف این علل از نابودی خود ایمنی سلول های پانکراس که موجب کاهش انسولین می شود تا اختلالاتی که مقاومت نسبت به انسولین را در پی دارند، گسترده است. اساس اختلال در سوخت و سازکربوهیدرات، چربی و پروتئین که در دیابت رخ می دهد تا نارسایی کارکرد انسولین بر روی بافت های هدف است. نشانه های هیپرگلیسمی می تواند شامل پرخوری، پرادراری،کاهش وزن، تشنگی و تاری دید باشد. ممکن است به دنبال هیپرگلیسمی مزمن، اختلال رشد و استعداد ابتلا به برخی عفونت ها نیز دیده شود. دیابت به چهار نوع تیپ 1، تیپ 2، دیابت ناشی از سایر علل (متعاقب پیوند عضو یا فیبروز کیستیک) و دیابت بارداری تقسیم بندی می شود. برخی بیماران ممکن است در هیچ یک از چهار گروه یاد شده جای نگیرند. تشخیص دیابت بر پایه معیارهای زیر می باشد: AIC-1مساوی یا بزرگتر از 6.5 درصد، -2قند پلاسمای مساوی یا بیشتر از 126 mg/dl یا -3قند پلاسمای مساوی یا بالاتر از200 mg/dl ، دو ساعت پس از مصرف 75 گرم گلوکز. پیامد های حاد و تهدید کننده زندگی در دیابت کنترل نشده، بیشتر کتواسیدوز دیابتی و سندرم کومای هیپراسمولار غیرکتونی است. عوارض طولانی مدت دیابت شامل رتینوپاتی، نوروپاتی،نفروپاتی، علایم قلبی،علایم ادراری تناسلی، علایم جنسی و حوادث عروقی مغز می شود. افزایش فشارخون و اختلال سوخت و ساز لیپوپروتئین نیز بیشتر در افراد دیابتی دیده می شود. از سوی دیگر مشکلات مربوط به پذیرش درمان در بیماران دیابتی شایع است. در این نوشتار تازه ترین یافته ها پیرامون تشخیص، سبب شناسی، علایم، عوارض و درمان بیماری دیابت بازبینی شده است.